Vrijdag 1 juni. Vanmorgen vroeg al onderweg naar het treintje in Manitou Springs. Ja, en dan kom je in de vrijdagochtendspits van Denver. Gelukkig wist onze Mio ons steeds weer op het rechte pad te helpen. De verkeersregels (en verkeersgebruiken vooral) moeten nog wat wennen. Net als de aanwijzingen op de verkeersborden overigens. Vooral de regel: rechtsrijden betekent rverplicht rechts afslaan, nekt ons nog wel eens. Buiten Denver komen w ein een compleet ander gebied dan gisteren. Waren er gisteren nog heuvels met overwegend dorre weilanden, nu rijden we door de uitlopers van de Rocky Mountains: een landschap wat een beetje lijkt op Zuid-Duitsland: hogere heuvels met bossen en in de verte besneeuwde bergen. Een mooie rit om de dag te beginnen. We komen langs indrukwekkende rotsformaties. Men noemt de stenen hier “”graniet”, maar ze zijn erg zacht. In de winter loopt er veel water tussen de spleten en kieren. Hierdoor is er steeds gevaar voor vallend gesteente, vooral in het voorjaar. We hebben veelfoto’s gemaakt, maar door internetproblemen kan ik die moeilijk op de site krijgen. Hetzelfde voor het kaartje, dat wil maar niet verschijnen om bijgewerkt te worden. Jullie meoten dus zelf maar even de Grote Bosatlas tevoorschijn halen. Via Colorade Springs komen we aan in Manitou Springs, waar we precies de trein nog kunnen halen. De trein brengt ons via een indrukwekkende klim (gelukkig elektrisch aangedreven met tandraderen) naar ruim 14000 voet, dat is ruim 4000 meter. Pikes piek heet het daar. Het is er koud (23 gr F.) veel wind , weinig zuurstof maar vooral spectaculaire uitzichten. Iedereen is licht in het hoofd en sommige mensen worden ook echt ziek. Wij gelukkig niet, maar we voelen ons geen van drieën echt lekker. We besluiten vooral bij de randen van het plateau weg te blijven. Je kunt via een geitenpaadje ook nog naar een plateau met nog mooier uitzicht, maar wij vinden dit al mooi genoeg. Als de foto’s weer werken, krijgen jullie het ook te zien. Manitou Springs is een toeristenstadje. Winkel na winkel verkoopt men er “echte “ prullaria. De Amerikaanse smaak is trouwens ook niet echt de onze, toeristisch of niet. Gauw bekeken dus. We stappen in de auto om door te reizen naar ons volgende hotel, wat in Gunnison ligt. Onderweg ook weer prachtige uitzichten en, wat wonderlijk, een soort gortdroge vallei tussen de bergen. Eenzame optrekjes herbergen (fantaseren wij) eenzame cowboys. In de werkelijkheid zal het wel anders zijn, maar deze uitleg bevredigt ons als toerist zeer. Watertekort is de oorzaak van de dorre graslanden (denken wij). We komen langs een vallei waar wel water is. Het lijkt wel wat op de “wet-lands” in Nederland. Merkwaardig steken daardan de direct naast gelegen heuvels tegen af: droog, niet begroeid en zwart. Een raar gezicht. Het hotel in Gunnison lijkt op het eerste gezicht tamelijk armoedig. De kamer is echter schoon, de bedden prima en de badkamer van alle gemakken voorzien. Zelfs shampoo en tandpasta zijn ter onzer beschikking. Ons diner genoten in het plaatselijke steakhouse., wat door veel “locals” bezocht wordt. Een groot stuk vlees voor 17 dollar, niks van te zeggen. Het bijpassende grote glas bier is lekker en kost 4 dollar. De voertaal is alleen maar Engels. Dit in tegenstelling tot Denver, waar alles tweetalig (Spaans en Engels) was. Hier eigenlijk alleen maar blanke, stevige mannen en vrouwen. Morgen gaan we onderweg naar Grand Junction. Wat we onderweg zien, lezen jullie volgende keer. Groetjes, Anneke, Leo & Jil