- boodschappen doen hier is behoorlijk duur. De dorpjes die wij doorrijden lijken niet echt welvarend. Trouwens, het is hier op de meeste plaatsen zo droog, dat er nauwelijks iets groeit. Waar leven
de mensen hier van??? - blijkbaar houdt de firewall van McAfee het downloaden en uploaden van plaatjes tegen. Iemand die een (simpele!!) manier weet hoe ik die firewall kan uitschakelen?? - Jil vroeg
zich af, in welke autos "oude" mensen rijden. Dit omdat hij denkt dat die niet meer in die hoge pick-up trucks en Van's kunnen klimmen. Gelukkig liep er een "oud" vrouwtje op de P-plaats van de
supermarkt. En ja hoor, geen truck of hoge Van, maar een simpele Toyota in sedan uitvoering. Wel een grote natuurlijk, een Camry ipv een Aygo. - waarom moet een gemiddelde Amerikaan 1 gallon (3,6 l)
water drinken, terwijl een gemiddelde Nederlander aan 1,5 tot 2 liter genoeg heeft? Het advies geldt voor alle Amerikanen, dus je krijgt te pas en te onpas water op tafel. - de koelbox doet goede
diensten. Handig ook dat je in iedeer hotel onbeperkt ijsklontjes kunt scheppen om in de koelbox te doen. Milieutechnisch nu weer niet zo sterk, maar vooruit, dat moet dan maar voor een maand.
Dinsdag 5 juni. Vandaag de dag begonnen met een echt Amerikaans ontbijt. Leo koos “ham and eggs” en dacht daarmee twee spiegeleieren met een dun plakje ham te krijgen. Niks bleek minder waar. Een
plak ham waar een doorsnee Nederlands gezin de avondmaaltijd mee doet (door de macaroni, dan wel te verstaan) lag naast twee ( in verhouding) kleine eitjes. Compleet met hash brown ( geraspte
aardappel, opgebakken als rösti) en 2 geroosterde boterhammen. Een goed begin van de dag! Gelukkig was het niet meer zo heet als gisteren en eergisteren. Er waaide zelfs wel een koude wind, waardoor
de temperatuur uiteindelijk vandaag “maar” 25 graden C werd. Ik begreep overigens dat bij jullie de kachel al weer brandt, dus klagen zal ik niet. Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Bryce
National Park. Ook hier weer overweldigende rotsformaties. Straks ga ik nog een poging wagen om foto’s op de blog te krijgen. Nog steeds een koude, maar ook harde wind. Op het hoogste punt van het
park zelfs wel heel erg hard. Maar die wind maakte dat het buiten eigenlijk best lekker was. We hebben zelfs wel een (simpele en korte) routedoor het park gelopen. (ja, Anneke ook!) Vandaag was Venus
zichtbaar voor de zon. De parkwachters hadden buiten het informatiecentrum allemaal grote telescopen opgesteld en deelden speciale brilletjes uit. Dus hebben wij van deze “verduistering” kunnen
genieten. Voor zover het aan jullie aandacht is ontsnapt: Venus was alleen als een vliegenpoepje te zien op de zon. Op de terugweg uit het park nog even bij het restaurant van het ontbijt langs
geweest: we hadden op de kaart gezien dat men er “cream pie” verkocht. De beschrijving lokte ons naar binnen voor een “koffie met iets lekkers”. Amerikanen eten dit na hun diner. Wij konden het na
het eten van de pie voor de rest van de avond zonder diner stellen. We knabbelen nu wat aan een knacker, maar echte trek, laat staan honger hebben we nog niet. Morgen gaan we naar de Grand Canyon.
Jullie horen er van. Groetjes van Anneke, Leo & Jil
Op onze reis hebben we nog al eens een `oh ja?" ervaring: - eten Amerikanen geen groente? - waarom staat er hier zoveel water in de wc pot? - en kan die pot trouwens niet wat hoger? Echt niet
geschikt voor mensen met een minder soepele rug! - waarom maken ze hier de wegen zo breed? Op onze reis rijden we meest over prima onderhouden wegen. Maar er rijden hier op een dag minder auto's over
die weg dan gemiddels in een uur over de Mr. van Coothstraat. - hoe bezorgt de postbode hier de post? De huisnummers lopen meestal helemaal doorelkaar. wordt vervolgd
Maandag 4 juni. Afgelopen dagen was het even stil aan het blog-front. Dat had twee redenen: ik dacht jullie hebben weekend, dus helemaal geen tijd om iets te lezen. Maar ook wij waren druk: met heel
veel mooie dingen bekijken, proberen om de computer aan de praat te krijgen, zorgen dat we een hotel hadden en nog zo wat dagelijkse besognes. Nu dus een verslag van de parken in de Rocky Mountaines
die we afgelopen dagen hebben bezocht . We begonnen bij de Black Canyon, het minder bekende zusje van de Grand Canyon. Ik weet nog niet hoe die Grand Canyon is, maar dit was indrukwekkend. Een heel
diepe en smalle canyon, met onderin de rivier de Gunnison. In tegenstelling tot de Grand Canyon, is dit gesteente verticaal opgebouwd. Dat wil zeggen dat bij “slijtage” ( je moet dan niet in jaren
denken, maar in vele honderden eeuwen) de canyon voornamelijk dieper wordt. Dit in tegenstelling tot de Grand Canyon, waarvan het gesteente horizontaal opgebouwd is, en die dus in dezelfde tijd
eerder breder dan dieper wordt. Dezelfde dag hebben we ook het Colorado National Monument bezocht. Woorden zijn eigenlijk niet geschikt om aan te geven wat daar te zien is. Ongelooflijk hoe allerlei
steenformaties na miljoenen jaren zo mooi kunnen zijn. (TIP: wil je zelf ook eens kijken, koop dan bij het eerste park een `Amerika the beautiful` kaart voor 80 dollar. Dan heb je een heel jaar lang
gratis toegang tot alle nationale parken) Op zondag waren we in Arches National Park en in Canyonland National Park. Twee natuurverschijnselen die door dezelfde oorzaak ontstaan zijn: het oplossen
van hele dikke zoutlagen door doorsijpelend water. Het zout loste op, waardoor de vaste bodem begon te zakken. De randen van de aardplaten kwamen daarbij omhoog en vormen nu een ongelooflijk
schouwspel van vormen en kleuren. Jammer dat het erg heet was (90 gr F) , waardoor alle actie buiten de auto al snel wegsmolt. Veel foto’s gemaakt dus vanuit de auto. De weg vanuit het hotel naar het
park waas trouwens al heel erg de moeite waard. En op maandag? Hadden we weer een fantastische trip, een prachtige route met indrukwekkende natuur. En met dank aan Brenda die mij kennis liet maken
met de `overzetzonnebril`, heb ik minder last van de heel erg felle zon. Vanavond gegeten in een (aan de buitenkant) onooglijk cowboy restaurant wat onverwacht heerlijke maaltijden serveerde met live
country muziek op de achtergrond. Voor het betere toeristische gevoel! De komende dagen reizen we langzaam af richting Las Vegas. (NB TIP: in de weekends zijn de hotels daar drie keer zo duur als
door de week!) Daarover dus later meer. Groetjes van Anneke, Leo & Jil
Vrijdag 1 juni. Vanmorgen vroeg al onderweg naar het treintje in Manitou Springs. Ja, en dan kom je in de vrijdagochtendspits van Denver. Gelukkig wist onze Mio ons steeds weer op het rechte pad te
helpen. De verkeersregels (en verkeersgebruiken vooral) moeten nog wat wennen. Net als de aanwijzingen op de verkeersborden overigens. Vooral de regel: rechtsrijden betekent rverplicht rechts
afslaan, nekt ons nog wel eens. Buiten Denver komen w ein een compleet ander gebied dan gisteren. Waren er gisteren nog heuvels met overwegend dorre weilanden, nu rijden we door de uitlopers van de
Rocky Mountains: een landschap wat een beetje lijkt op Zuid-Duitsland: hogere heuvels met bossen en in de verte besneeuwde bergen. Een mooie rit om de dag te beginnen. We komen langs indrukwekkende
rotsformaties. Men noemt de stenen hier “”graniet”, maar ze zijn erg zacht. In de winter loopt er veel water tussen de spleten en kieren. Hierdoor is er steeds gevaar voor vallend gesteente, vooral
in het voorjaar. We hebben veelfoto’s gemaakt, maar door internetproblemen kan ik die moeilijk op de site krijgen. Hetzelfde voor het kaartje, dat wil maar niet verschijnen om bijgewerkt te worden.
Jullie meoten dus zelf maar even de Grote Bosatlas tevoorschijn halen. Via Colorade Springs komen we aan in Manitou Springs, waar we precies de trein nog kunnen halen. De trein brengt ons via een
indrukwekkende klim (gelukkig elektrisch aangedreven met tandraderen) naar ruim 14000 voet, dat is ruim 4000 meter. Pikes piek heet het daar. Het is er koud (23 gr F.) veel wind , weinig zuurstof
maar vooral spectaculaire uitzichten. Iedereen is licht in het hoofd en sommige mensen worden ook echt ziek. Wij gelukkig niet, maar we voelen ons geen van drieën echt lekker. We besluiten vooral bij
de randen van het plateau weg te blijven. Je kunt via een geitenpaadje ook nog naar een plateau met nog mooier uitzicht, maar wij vinden dit al mooi genoeg. Als de foto’s weer werken, krijgen jullie
het ook te zien. Manitou Springs is een toeristenstadje. Winkel na winkel verkoopt men er “echte “ prullaria. De Amerikaanse smaak is trouwens ook niet echt de onze, toeristisch of niet. Gauw bekeken
dus. We stappen in de auto om door te reizen naar ons volgende hotel, wat in Gunnison ligt. Onderweg ook weer prachtige uitzichten en, wat wonderlijk, een soort gortdroge vallei tussen de bergen.
Eenzame optrekjes herbergen (fantaseren wij) eenzame cowboys. In de werkelijkheid zal het wel anders zijn, maar deze uitleg bevredigt ons als toerist zeer. Watertekort is de oorzaak van de dorre
graslanden (denken wij). We komen langs een vallei waar wel water is. Het lijkt wel wat op de “wet-lands” in Nederland. Merkwaardig steken daardan de direct naast gelegen heuvels tegen af: droog,
niet begroeid en zwart. Een raar gezicht. Het hotel in Gunnison lijkt op het eerste gezicht tamelijk armoedig. De kamer is echter schoon, de bedden prima en de badkamer van alle gemakken voorzien.
Zelfs shampoo en tandpasta zijn ter onzer beschikking. Ons diner genoten in het plaatselijke steakhouse., wat door veel “locals” bezocht wordt. Een groot stuk vlees voor 17 dollar, niks van te
zeggen. Het bijpassende grote glas bier is lekker en kost 4 dollar. De voertaal is alleen maar Engels. Dit in tegenstelling tot Denver, waar alles tweetalig (Spaans en Engels) was. Hier eigenlijk
alleen maar blanke, stevige mannen en vrouwen. Morgen gaan we onderweg naar Grand Junction. Wat we onderweg zien, lezen jullie volgende keer. Groetjes, Anneke, Leo & Jil
Donderdag 31 mei, Vandaag hebben we de tijd genomen om te wennen aan de auto en het verkeer, wat boodschappen te doen en de routes van de komende dagen voor te bereiden. In de verte zien we de Rocky
Mountains in nevelen gehuld. De omgeving van Denver is vooral leeg (een enkele koe of stier uitgezonderd) en heuvelachtig. Even verderop ( en dan heb ik het over zo’n 100 km) wordt alles veel
platter, rondom Denver is de invloed van de bergen in de verte al merkbaar. Maar vooral veel, heel veel leeg (wei)land. Geen spannende dingen dus. Vroeg naar bed, want het slapeloze nachtje is nog
niet helemaal uitgewerkt. Morgen gaan we naar Manitou Springs, met een treintje de Rocky Mountains in. Je hoort weer van ons, Anneke, Leo & Jil
Vervolg woensdag 30 mei Toronto, een vliegende overstap. Omdat we in Nederland geen verbinding met de computer konden krijgen om in te checken, gaan onze koffers ook niet automatisch door naar
Denver. Wij dus ook niet. Het betekent wachten op de koffers bij de kofferband (natuurlijk komen ze als laatste uit het vliegtuig) door de Canadese douane (hoe komt het dat uw koffers niet via de
transfer gaan?), inchecken bij Air Canada, waar veel bijzonder vriendelijke mensen ons helpen om de lange rijen te omzeilen, naar de Amerikaanse douane. Deze verlangt van al haar gasten dat zij
ongeschoeid Amerikaanse bodem betreden. Dus schoenen uit, schoenen weer aan. Rennen naar de gate. Maar gelukkig, ook dit vliegtuig heeft een half uur vertraging omdat het wacht op een vertraagde
vlucht uit Parijs. Soms zit het tegen, soms zit het mee. En aangezien ook dit vliegtuig met de wind mee vliegt, landen we uiteindelijk met maar een half uurtje vertraging in Denver. Na de auto
opgehaald te hebben ( een giga grote KIA Sodena) blijken we ook al veel gemak te hebben van onze Mio ( een ondergeschoven zusje van Tom-Tom). Zij spreekt de straatnamen afgrijselijk uit, maar links
en rechts zijn duidelijk te verstaan. Dus komen wij ongehinderd bij ons hotel aan, waar wij een heerlijke nachtrust hebben. Het is nu hier donderdagochtend half 7, we gaan zo ontbijten. En daarna
…….. dat lees je later. Anneke, Leo & Jil
Dit is de eerste dag van onze reis. En omdat alle begin moeilijk is, was deze start geen uitzondering. Op weg naar Schiphol (na (weer) een korte nacht), bleek de A2 om onduidelijke redenen bij
Utrecht afgesloten. Van een omleidingsroute geen sprake, zoek het lekker zelf uit, weggebruiker. Goede reis! Vertraging: een klein half uurtje.
Het eerste vliegtuig, richting Frankfurt lijkt op tijd te gaan vertrekken. De dames van Lufthansa zitten gezellig keuvelend achter hun desk. Tot 1 minuut voordat volgens de informatie de gate open
zal gaan. Een van de dames vertelt in verschillende talen dat: er wat oponthoud is wegens een defect aan het vliegtuig. De monteur is opgeroepen, maar het is niet zeker of de man het euvel kan
verhelpen. Er moet een batterij worden vervangen en misschien is die batterij niet op voorraad .......... Over een half uurtje kan ze meer vertellen.......
Gelukkig heeft de monteur verschillende batterijen in zijn reparatiekar, zodat we met een half uurtje vertraging de lucht ingaan. In Frankfurt is die vertraging nog maar een kwartiertje (geen files
zeker op de vliegtuigweg). Alles lijkt zich ten goede te keren. Bij de uitgang van de slurf voldoende personeel om alle doorgaande reizigers te informeren. Een klein eindje lopen en we zijn bij de
gate van Air Canada. Die zal ons volgens afspraak naar Toronto vliegen. Maar......... ' dames en heren, wegens een technische storing zijn wij genoodzaakt een kleiner vliegtuig in te zetten. Dat
betekent dat waarschijnlijk niet iedereen mee kan........... Gelukkig is het gisteren gelukt om ook voor dit gedeelte van de reis digitaal in te checken en een boarding pas te printen. Hoewel we
volgens de boarding-pas op rij 52 zitten terwijl het vliegruig maar 51 rijen stoelen lijkt te hebben, is dat geen hindernis om toch aan boord te mogen. De verwarring, onduidelijkheid en onrust in
de vertrekhal laten we achter ons en we settelen ons in het comfortabele vliegtuig voor een reis van ruim 8 uur. Vertraging nog steeds ruim een halfuur. Pikant detail: om 11.30 uur vliegen we op
36000 voet boven Druten.
Benieuw hoe dit verder gaat. Voor het derde en laatste stukje hebben we geen boardingpas, moeten we onze bagage opnieuw inchecken en 2x door de douane
