de eenzaamste weg van Amerika

Vrijdag 15 en zaterdag 16 juni

Onderweg naar Salt Lake City. Via route 50: 'the lonlyest road in Amerika'. Aan het begin is daar nog weinig van te merken. Veel vakantiegangers en/of weekendgasten vanuit San Francisco en omstreken maken gebruik van deze weg om naar Lake Tahou te komen. Een bekend gebied blijkt, als we via een prachtige weg met fraaie uitzichten op het meer, uiteindelijk beneden bij Lake Tahou aankomen. Het meer is omzoomd met winkels, eettenten, benzinepompen, P-terreinen, drive-in pharmacy's en vooral veel mensen. Bijna zoveel als de vliegen bij Mono Lake. Misschien zijn er rond het meer wel plaatsen waar het minder druk is, maar we hebben geen zin om dat te gaan ontdekken. Via Carson City rijden we door naar Fallon, een vliegenpoepje langs route 50. MAAR: in Fallon gebeurt het allemaal dit weekend. Hier zijn de afsluitende wedstrijden en festiviteiten van een seizoen 'High-school voor rodeo rijders' Een Eldorado voor paardenliefhebbers dus. Helaas iets minder voor JIl, die bij het zien van een paard op 100 m afstand al begint te niezen! We doen nog wat boodschappen voor de lange reis van morgen en gaan lekker slapen.

Zaterdag verder gereden op die eenzame weg. En eenzaam was het inderdaad. Natuurlijk komt er wel eens een auto tegemoet, maar over het algemeen zijn we toch alleen in een wat desolaat landschap. Bergruggen met steile passen afgewisseld met eindeloze valleien. We denken dat daar koeien zouden moeten lopen, want er staat een omheining en zo nu en dan wijst een bord langs de weg naar een ranch. Maar de koeien zijn even schaars als de auto´s en de bron van inkomsten van de ranchbewoners blijft ons duister.

In een ander vliegenpoepje langs de route komen we bij een grote 'oude-opgeknapte-auto's' openlucht bijeenkomst. Prachtig, maar soms ook bizar opgetuned. We passeren de tijdgrens, waardoor we weer een uurtje dichter bij Nederland komen. Uiteindelijk bereiken we de grote zoutvlakte die vlakbij Salt Lake City ligt. Minstens 50 km lang en nog veel breder.

Salt Lake City, het Rome van de mormonen. Morgen (op zondag) gaan we naar de stad. In ieder geval de tempel (van buitenaf) bekijken. We weten niet zeker of we morgen op de overige plaatsen op het 'tempel- square' wel welkom zijn, omdat het zondag is. We zullen zien.

Ik zal zo ook nog een paar foto's neerzetten.

Groetjes

Anneke, Leo en Jil

When I am going, to San Francisco........

Woensdag 13 en donderdag 14 juni 2012

Na het gezellige familiebezoek van gisteren, konden we de volgende ochtend niet echt goed opstarten. Daarom besloten om het dagje San Francisco en het dagje strand aan de Pacific Ocean om te ruilen. Bovendien hebben we een Outlet ontdekt die ook LEVI spijkerbroeken verkoopt, dus die moet ook met een bezoek vereerd.

We waren gisteren al gewaarschuwd door de man van Els dat het veel te koud was om te zwemmen. Wij zeiden nog dat wij in Nederland kou gewend zijn, en voor een beetje koud zeewater onze hand niet omdraaien. Nou, dat was duidelijk wat voorbarig. Direct aan de kust was het echt berekoud! Er hing een koude zeemist die samen met een straf windje een verblijf aan het strand niet echt lekker maakte. De gezinnen die er waren, waren allemaal dik aangekleed en duidelijk beter op de weersomstandigheden berekdn dan wij. Het zeewater was zooooooooo koud (ken je de beweging die daar bij hoort?). Niet gezwommen dus. De golven daarentegen waren fantastisch (zie foto's). De hele kust was mooi, maar eigenlijk niet geschikt om te zwemmen door de grote rotsen dicht tegen de kust. Wel veel (roof)vogels en ook nog een grote kolonie zeehonden gezien. Via een heel erg bochtig weggetje (mooi, maar op 40 km wel 400 bochten: links, rechts, links, rechts enz enz enz. kwamen we in de Californische wijnstreek. Een aaneenschakeling van wijngaarden met de bijbehorende grote boerderijen. De weg leidde uiteindelijk naar de outlet, die wij geheel leeg gekocht hebben. Nu de spullen nog door de douane zien te krijgen.

Vandaag, donderdag, naar San Francisco geweest. Om het drukke verkeer in SF te vermijden, gingen we met de veerpont. Helaas speelden de San Francisoc Giants vandaag een belangrijke honkbalwedstrijd. En aangezien gisteren diezelfde Giants een of ander buitengewoon record hadden geslagen (3 homeruns in 1 wedstrijd??) was iedereen enthousiast en vol goede moed. Maar dus ook het P-terrein (1800 plaatsen) geheel vol. Maar, we haalden de boot en die bracht ons full-speed naar San Francisco. Daar bleek dat het verkeer in SF aan een infarct leed: er was een stroomstoring/ongeluk met de trein, waardoor veel forensen met de auto moesten komen, wat dus te veel blik per strekkende mijl asfalt tot gevolg had. Samen met de belangrijke wedstrijd van de Giants en een demonstratie met een onduidelijk doel, maakte het verkeer in SF een tamelijk overspannen indruk. Gelukkig dat wij niet met de auto gekomen waren!

SF is een leuke stad, ook in de winkelstraten was het gezellig met allerlei activiteiten. Marieke: ik heb een acrobaat gezien die werkelijk onmogelijke dingen deed. Als we thuis zijn zal ik het uitleggen (nee, niet voordoen). Helaas voor Jil waren alle kaartjes voor een bezoek aan Alcatraz (het voormalige gevangeniseiland) tot maandag uitverkocht. Een teleurstelling, maar niks aan te doen.

We hebben de stad bekeken als echte toeristen: met de hop on-hop off bus. Erg leuk, ondanks het verkeer wat soms vaststond. Prachtige huizen gezien, die de aardbeving, maar vooral naar ik begrepen heb, de flower-power tijd hebben overleefd. San Francisco is behoorlijk heuvelig, om niet te zeggen dat de wegen soms gewoon steil zijn. Er rijdt (al sinds begin 1900) een kabeltrein in de stad. Ook daar hebben we nog even een kort ritje mee gemaakt. Met de bijna laatste boot gingen we weer terug, de Golden Gate Bridge in de ondergaande zon gevangen.

Morgen onderweg naar Salt Lake City. Niet in 1 keer, maar met tussenstops. Je hoort van ons.

Anneke, Leo & Jil

de foto's komen er aan

Nou, de computer is bedot en doet weer wat wij willen. Ik ben nu bezig om achterstallige foto's aan jullie te laten zien,(zoveel mogelijk op datum) maar dat is nog een hele klus. Er zijn namelijk heeeeeeeeeeeel veel foto's. Ik heb ook geprobeerd om er een filmpje op te zetten, weet niet of dat gelukt is. Graag commentaar.

Verder probeer ik vanaf vandaag gelijk met het verhaal ook de foto's mee te sturen.

Hopenlijk lukt dat

Anneke

de data en de dagen zijn geloof ik wat in de war, sorry

maandag 11 juni 2012.

Vandaag een tweede dag in Yosemite Park, nu voor het zuidelijk gedeelte. Ook mooi, maar een heel erg stuk commerciëler. Beneden in de vallei kan op veel plaatsen gekampeerd worden (familiecamping, veel en grotere kampeerplaatsen voor (grote) campers, wel 6 of meer kleinere kampeerplaatsen voor tentjes). Kortom, het is er druk, daar in Yosemite Park. En het is eigenlijk voor de eerste keer tijdens de vakantie dat we daar 'last' van hebben. De natuur is overal zo prachtig, dat zoveel mensen daar geen goed aan doen. Waarschijnlijk kun je de drukte wel ontlopen door een van de vele wandelpaden te nemen, maar dat is niet zo aan ons besteed. Leo en Jil hebben nog een flinke wandeling gemaakt langs de gigantische sequoia bomen in Maripoint Grove (ook in het park). Er is daar een boom waar een auto onderdoor kan rijden!

Na het parkbezoek een flink eind doorgereden richting San Francisco en uiteindelijk ons moede hoofd te rusten gelegd in een splinternieuw Motel 6 in Merced.
De volgende ochtend zijn we doorgereden naar San Francisco. Onderweg weer een heel ander landschap. Soms lichtglooiend en duidelijk erg droog. Maar daar waar akkers en boomgaarden of wijngaarden zijn, kun je duidelijk zien waar er niet op een druppeltje water bezuinigd wordt. Overal staan sproeiers of (bij de bomen) druppelbevloeiing. Een vruchtbaar land, als de mens er tenminste water heen brengt .

We vinden een motel een stukje boven San Francisco, op weg naar Cotati. Daar woont een achternicht van mijn opa (dus nog meer achter van mij). Mijn vader had regelmatig contact met haar vader en moeder. Deze zijn inmiddels overleden, maar toch heb ik haar enige tijd geleden gebeld. Waaruit nu dus een leuk bezoek is gekomen. Aardige mensen en leuk om zo ver van huis toch ook weer een nieuw stukje familiegeschiedenis te horen.

Morgen gaan we San Francisco onveilig maken!

Groetjes,

Anneke, Leo en Jil

van oud en nieuw leven

Zaterdag 10 juni 2012.

Vanmorgen was de wind gaan liggen en was de temperatuur aangenaam, misschien zelfs wat fris. Maar voor mij een hele verademing na gisteren.

We gaan onderweg naar Mono Lake, een zoutmeer dat zich qua zoutgehalte kan meten met het zoutmeer bij Salt Lake City en zelfs nog zouter is dan de Dode Zee. Oorzaak: de stad Los Angeles haalt uit de watertoevoer naar het meer het grootste gedeelte van zijn drinkwater. Daardoor wordt het meer niet meer gevuld en is in de afgelopen 50 jaar dramatisch in peil gezakt. Het water in het meer wordt niet verder afgevoerd, peilveranderingen zijn er dus alleen maar aanvoer van smeltwater en verdamping in de bloedhete vallei. Aangezien dus de aanvoer gestremd is, zakt het peil in het meer naar ongekende dieptepunten. Het bijzondere dierenleven wordt hiermee natuurlijk niet geholpen. Het meer is verder bekend om zijn bijzondere kalkrotsen, een overblijfsel van toen het meer nog veel dieper was. Er leeft een heel bijzondere vliegensoort, die zijn eitjes legt in het zoute water. Het ziet er dus letterlijk zwart van de vliegen aan het strand!

Daarna een bezoek gebracht aan Bodie, een 'spookstad' gesticht in de tijd van de goudzoekers (eind 19^e eeuw) Op het hoogtepunt van de goudkoorts woonden er in Bodie zo'n 10.000 mensen, een ongelooflijk aantal als je het oppervlak van het stadje bekijkt. Een enorme uitdaging ook, om zoveel (voornamelijk) mannen te entertainen, te voeden, te huisvesten, van werk te voorzien en vooral in leven te houden. De winters daar zijn extreem ( soms 6 meter sneeuw en temp van 30 tot 40 graden onder 0), de huisvesting was miserabel en bijna dagelijks gebeurde er een moord. Hoezo CAO?

Daarna een eerste verkenning van Yosimite Park. De noorzijde van het park, de zg meadows. Eindeloze bossen, prachtige beekjes en watervallen, veel herten, en doorkijkjes als op een legpuzzel.Na de koude winter komt de natuur hier weer tot leven.Het park is te groot voor 1 dag, morgen de rest.

Groetjes

Anneke, Leo en Jil

De Daltons en het grote geld

Zaterdag 9 juni. Zelden heb ik me zo `plattelands` gevoeld als in Las Vegas. In ieder hotel een gigantisch casino, met speeltafels voor allerlei spelen die ik niet eens ken of kan begrijpen. Maar, ik zal bij het begin beginnen. Gisteren hebben we de dag toch nog leuk doorgebracht in Las Vegas. In heel Las Vegas natuurlijk geen museum of tentoonstelling te bekennen waarvan je nou eens denkt, dat is leuk!. Maar we zijn met de dubbeldekkerbus een rondje over de `Strip` gedaan. Erg leuk, ik heb mijn ogen uitgekeken naar alle hotels. Het ene is nog bijzonderder dan het andere. Een compleet hotel in Romeinse stijl (Ceasar´s palace), een Venetiaans Palazzo, Hotel Paris, waar de Eifeltoren en de Arc de Tromphe gebroederlijk naast elkaar staan en nog veel meer. Wij zaten in de Stratosphere tower, een 300 meter hoge toren waar mensen (in een vrije val) vanaf kunnen springen! IJzingwekkend. Overigens waren er boven op die toren nog meer echt niet leuke “uitdagingen” . Kijk maar eens op internet We hebben ook een bezoek gebracht aan Fremont Street, het oude centrum van Las Vegas. Dit is recentelijk helemaal opgeknapt en gepimpt, en, moet ik zeggen erg leuk. Je ziet hier de invloed van de vele verschillende landen waarvandaan de eerste bewoners van Las Vegas kwamen. ’s Avonds was er een prachtige lichtshow in de overdekte Fremont Street en ook een lichtshow met fonteinen bij Ceasar’s Palace. Las Vegas is erg warm, er waait een wind als uit een hete lucht oven. Geen Las Vegas natuurlijk zonder een klein gokje. En yes, Jil had, na 1,5 uur roulette spelen, toch een dikke winst van 75% Helaas was de inzet “slechts” 20 dollar, maar toch. Wat is dat toch dat gokspelletjes met mensen doet? Bij Jil aan de tafel kwam quasi achteloos een Japanse jongeman staan, die een aantal fiches op “zwart” gooide. Helaas was het rood, en nog eens en nog eens. Hij verloor in enkele minuten het leuke bedrag van 700 dollar. Vanmorgen weer uit het decadente Las Vegas vertrokken. Toen wij om kwart voor 8 met de koffers naar de auto liepen, waren de laatste gokkers nog bezig om hun grote slag te slaan. Het leven gaat hier werkelijk 24 uur per dag gewoon door. Had ik al verteld van de woestijn rondom las Vegas? Begroeid met cactussen zoals je ze ziet in de verhalen van de 5 Daltons. Je ziet ze staan en hun pistool richten op de cactus…….. Vandaag een warm dagje gehad. We waren in Death Valley, ik geloof (een van) de warmste plekken van Amerika. Vandaag was het zo rond de 46 gr C. Echt, je hersens vallen uit elkaar. Het is of je ter plekke in een stoomoven terecht komt. Een prachtige natuur, stilmakende kleurenschakeringen. Maar eigenlijk valt alles in het niet bij de hoge temperatuur. Graag kom ik hier nog eens terug als het een beetje minder heet is (van okt. – april) Doorgereden naar Bishop, een dorpje wat ligt tussen 2 berg/heuvelketens. Er waait hier een straf windje en vanavond is het eigenlijk niet lekker buiten. Morgen meer. Anneke, Leo & Jil

De weg kwijt.

Voor degenen die denken: waar zijn ze nu, hier ons reisschema: We begonnen in Denver, daarna Gunnison, Fruita, Green River en Panquitch. De laatste allemaal kleine plaatsjes, die je ongetwijfeld via Google maps kunt vinden. Daarna sliepen we 2 nachten in Kanab ( ook een plaatsje van 500 inwoners of zo) en nu 2 nachten in Las Vegas. En dat moet toch op de meest gedateerde Bos atlas te vinden zijn. Na Las Vegas slapen we in Bishop. Daarna hebben we nog 2 tussenstops voordat we 3 nachten in San Fransisco zijn. Waar we daar slapen, weten we nog niet. Ook dit wordt dus vervolgd. Anneke

Over een (eenarmige) bandiet.

Donderdagavond 7 juni Shockkkkkkk!!!!! Gisteren waren we in de prachtige Grand Canyon. Echt, ik had nog steeds de Black Canyons als mooiste park op 1 staan, maar die is nu toch een plaatsje gezakt. Prachtige vergezichten, gedeeltelijk bebost/begroeid, waardoor het allemaal wat levendiger aandoet. Het wordt steeds moeilijker om de verschillende parken uit elkaar t e houden. Voor de foto’s maken we nu bij aankomst in het park even een foto van het welkomstbord. Dan weten we later ook nog welke rots bij welk park hoort. Het weer was prima, lekker windje, dus we hebben ook nog verschillende korte wandelingen gedaan (!!). Vandaag waren we in Zion National Park. En ja, is de ranglijst weer verandert. Voor mij was dit echt het mooiste tot nu toe. Indrukwekkende rotsformaties, maar onderin de canyon als een echte oase. Een voorstelling van het paradijs uit de kinderbijbel: rondom beschermd, maar met voldoende water en dichte begroeiing. Als je van wandelen houdt, is dit park denk ik nog veel mooier. We zagen hoog boven ons op de rots mensen wandelen/klimmen op de rots die heet: Angels Landing. Onderweg naar een andere piek/hoog plateau: Great White Throne. Onderweg uitzicht op The Organ en vanuit de verte bekeken door drie hoge plateau’s: Abraham, Izaak en Jacob. Waarlijk bijbelse taferelen. Ook hier hebben we wel een (korte?) wandeling gemaakt, maar het was erg heet, dus En dan doorrijden naar Las Vegas. Een miljoenenstad die al uit de verte zichtbaar is aan de hoge gebouwen, met als herkenningspunt the Stratosphere Tower. Deze tower heeft (natuurlijk ook) een casino met bijbehorend hotel en in dat hotel slapen wij. Het is een drukke stad maar gelukkig heeft onze Mia precies in de gaten waar we moeten zijn. Het binnenrijden van de parkeergarage levert enkele seconden van twijfel op: passen wij daar echt onderdoor? Maar er is maar 1 kant op en dat is doorrijden dus veronderstel ik dat als alle andere “big wheels” er in passen, wij dat met onze nederige KIA ook wel kunnen. En dan kom je vanuit de P-garage in het hotel/casino. Om in te checken moet je (natuurlijk) door het casino. En zoals gezegd, het is echt een shock. Vanuit het “de tijd heeft even stilgestaan” Utah, met zijn verlaten cowboydorpen, soms wat minder onderhouden motels, rustige parken en “bijbelse” Zion, in Las Vegas. Alles blinkt, knippert, maakt geluid, lopen mensen, en is vooral heet. Buiten dan, want binnen blaast de airco. Vandaag gaan we Las Vegas verkennen, vooral downtown. Ook is er een groot winkelcentrum wat is ingericht als in oude Romeinse tijden. Misschien verkopen ze daar ook nog leuke Nike’s, want die van mij zijn doorgesleten. Wordt vervolgd. Anneke, Leo & Jil